Salar de Uyuni; El mas grande del Mundo

7 December kwamen we na een zeer bumpy ride (7 uur lang over een gravel weg) aan in Uyuni. In Uyuni is erg weinig te doen behalve dan dat je de tours naar de zoutvlaktes kunt boeken. Bij aankomst hebben we dit dan ook meteen gedaan. We hebben geboekt bij Estrella del Sur; van andere reizigers hadden we dit bureautje doorgekregen. In Uyuni zitten nogal wat organisaties (een stuk of 70) en nogal wat daarvan schijnen malafide te zijn (dronken chauffeurs en dergelijke). Achteraf bleek dat wij een goede keus hadden gemaakt, een aardige chauffeur (Simon), prima eten en fijne slaapplaatsen (al moet je niet te veel verwachten van slapen in de woestijn ;)).
8 December ging onze tour van start, om 10u30 vertrokken we met 4 andere reizigers richting de zoutvlakte. Onze reisgenoten waren Koji en Yoshi uit Japan, Sven uit Duitsland en Steven uit Nederland. De eerste stop was bij de treinen-begraafplaats. We zijn inmiddels al gewend aan rare dingen in zuid-Amerika dus dit klonk eigenlijk zo gek nog niet. De eerste treinen die 100 jaar geleden in Bolivia reden (en 30 jaar dienst hebben gedaan) worden gewoon in de woestijn gedumpt en mogen daar verroesten. Het verroesten gaat alleen niet echt want het regent er niet zo veel :). Een leuk gezicht allemaal oude locomotieven op een rijtje. Na het bezichtigen van de treinen hebben we koers gezet naar de zoutvlaktes. Na 15 minuten rijden doemde er een groot wit vlak op aan de horizon. Een erg raar gezicht, zo ver je kan kijken een spierwitte vlakte. Een soort van vlakke skipiste zo ver als je kan zien, een prachtig gezicht, wel super heet! Na een uurtje rijden kwamen we bij een oase aan, 12 meter hoge kaktussen en nog meer groen. De Oase was echt een eiland op de zoutvlakte, kilometers heb je niets en dan ineens een stukje land. Bij de Oase hebben we geluncht en hebben we tijd gehad om fotos te maken. Het mooie aan zo een grote vlakte is dat de horizon oneindig ver weg lijkt en dus dat de diepte onmogelijk is om in te schatten, dit gaf ons de mogelijkheid om wat trucage fotos te schieten en dit leverde wat lachwekkende taferelen op (kijk naar de fotos en oordeel zelf). Rond een uur of 5 kwamen we aan bij ons Zout-Hotel waar we lekker gegeten en gedronken hebben en enkele potjes shithead hebben gespeelt (een kaartspel erg populair onder reizigers). De 2e dag was minder specataculair en kan gezien worden als een soort overgangsetappe naar de 3e dag. De 2e dag hebben we een rocktree gezien. Een rots die door de elementen (zout, zon, water en wind) gevormd is in een boom. Daarnaast hebben we nog enkele meren bezichtigd met flamengo´s er in. Wij dachten dat flamingo´s alleen in warmere oorden voorkwamen maar ook hier zijn er duizenden. Rond 4 uur kwamen we aan bij ons tweede hostel. Het was inmiddels erg koud omdat we ons op een hoogte bevonden van rond de 5000 meter. De gehele 3e dag was op ongeveer 5000 meter. We zijn de 3e dag om 4 uur opgestaan omdat het een lange dag zou worden voor de mensen die terug moesten naar Uyuni. Rond 4u45 vertrokken we naar de geisers, het was -7 graden celsius. In het hoogseizoen (Juni-Augustus) wordt het tot wel -30 graden. Na 30 minuten rijden kwamen we aan bij de geisers. Het was vooral borrelend water met veel rook. Het stonk er ontzettend naar zwavel. Een mooi gezicht allerlei rookpluimen in de kou. Er waren diepe kraters waaruit je het water omhoog zag borrelen. Na een paar kodak momentjes zijn we weer snel in de 4x4 geklommen (we hebben 3 dagen met een Toyata landcruiser gereisd) om als eerste bij de natuurlijke hotsprings aan te komen. Na een uurtje rijden kwamen we aan bij de hotsprings, er was ook een cafetje waar we ontbijt gehad hebben. Maar eerst lekker een warm bad. Snel onze kleren uit en in het water gesprongen. Buiten was het nog steeds onder het vriespunt! Jorn had zijn voeten verbrand en kon bijna niet in het water zo warm voelde het aan. Het water was ongeveer 35 graden, maar oh wat was het lekker. Jorn is samen met Steven enkele keren uit het bad geweest om te proberen in het naast liggende meer een koud bad te halen, maar dit ging niet: het probleem was dat het meertje bevroren was. Een erg aparte ervaring binnen 5 meter van de hotspring lag er gewoon ijs op het water. De natuur kan toch voor prachtige verschijnselen zorgen. Na een half uurtje in het water lekker ontbeten en onze weg vervolgt naar Laguna Verde (het groene meer). Laguna Verde was prachtig, een felgroen meer aan de rand van een vulkaan. Ook hier enkele onvergetelijke plaatjes geschoten. Ze hebben hier echt meren van alle kleuren. We hebben rode, blauwe en groene meren gezien prachtig. Door de wind en de micro organismen krijgen de meren hun karakteristieke kleur een erg mooi schouwspel. Het rijden met de jeep door de woestijn was ook een ervaring op zich. De uitgestrektheid en de afwezigheid van bomen (we waren boven de boomgrens) doet je denken aan het rijden over een maanlandschap. Na Laguna Verde was het sprookje over. Sven en wij vervolgden onze weg naar San Pedro de Atacama (Chili). Steven en de Jappen gingen weer terug naar Uyuni.
Vandaag gaan we naar de Maanvallei en morgen vervolgen we onze weg met een 16 uur lange busrit naar La Serena.....to be continued!

PS 1. Op tv zie je altijd dat Japanners zoveel fotos maken, nou uit ervaring kunnen wij je vertellen dat zij de minste fotos van iedereen hebben gemaakt!!

PS 2. Bij de vorige post stonden geen fotos, inmiddels zijn er fotos en zelfs 2 FILMPJES upgeload :)