Helaas geen Sinterklaas in Potosi; Wel een duivel

Amigos.
Daar zijn we weer! Dit keer vanuit Potosí. We waren het vorige bericht geeindigd in La Paz en in de tussentijd hebben we natuurlijk niet stil gezeten! Woensdagmorgen, met ons bizarre bezoek aan de gevangenis nog vers in ons geheugen, zijn we vroeg naar het busstation van La Paz gegaan om een bus te regelen naar Oruro. Snel gevonden en na een kwartiertje wachten konden we de bus in. We hadden gedacht dat het slim was om eerst een tussenstop te maken in Oruro voordat we naar Sucre zouden gaan. De busrit van La Paz naar Oruro is anders namelijk wel heel erg lang... nou dat hadden we beter niet kunnen doen. In Oruro is echt geen f..ck te doen. We zijn twee keer naar een reisbureautje gelopen die twee keer dicht was. We hebben twee keer te horen gekregen: ‘Morgen zijn we open..’. Jaja, Zuid-Amerikaanse stijl... daar wilde we niet nog eens op wachten dus hebben nog voor diezelfde avond de nachtbus naar Sucre geregeld. Op Hostelworld.nl een leuk hostel uitgekozen en de volgende morgen om 7u kwamen we aan in Sucre en bij het hostel ´La Dolce Vita´, wat een verademing!!! Grote kamer, erg goed bed (allemaal Ikea hihi) en een heerlijke douche!! Echt een aanrader! Erg aardige en super behulpzame eigenaars, (Frans/Zwitsers stel) hier houden we het wel een paar dagen uit!
Sucre, de officiele hoofdstad van Bolivia is een erg mooie stad met veel witte koloniale gebouwen. Het ademt allemaal een erg vriendelijke sfeer uit. Daarbij zijn er een aantal Nederlanders in Sucre op het geweldige idee gekomen om allerlei kroegjes te beginnen, wat natuurlijk helemaal goed is! De eerste avond gelijk bitterballen gegeten bij Joyride, het leukste en bekendste café in de stad. Alle backpackers komen hier, dus weer gezellig ideeen en tips uitgewisseld. Zaterdags hebben we tickets gehaald voor een plaatselijke markt en festival van Tarabuco in een dorpje verderop. Daar hebben we Kathy en Astrid ontmoet, twee dames uit Belgie die vrijwilligerswerk doen in Sucre. Ook kwam daar de eigenaresse van ´café Amsterdam´ binnenlopen: Linda. De rest van de avond hebben we met de twee Belgische dames doorgebracht in café Amsterdam! Was erg gezellig!
De volgende dag weer vroeg op, om naar de markt te gaan. Er was in Tarabuco naast de markt ook een traditioneel festival waarbij mannen in traditionele kleding (veel kleuren!) op een soort van houten sandalen met blokhakken en tandwielen eraan (wat natuurlijk superhard geluid maakt) ronddansen. Daarbij dronken zo zoveel alcohol dat het een aardig show was om naar te kijken!
De maandag erna hebben we een mountainbiketocht gedaan naar een waterval met nog zeven andere backpackers en onze gids Henry. Het was ongeveer een uur om de stad uit te komen en daarna nog een uur downhill offroad! Dat was lachen! Super hard naar beneden en maar hopen dat er geen auto onverwachts om de hoek van de berg zou komen...! We kwamen aan bij een hotel waar vanuit het nog 30 minuten lopen was naar de waterval. Helaas was de waterval niet zo spectaculair als we hadden verwacht, dat komt doordat het regenseizoen nog moet beginnen hier. Maar het was een waterval en je kon er ook in zwemmen. Floor vond het iets te koud maar Jorn heeft toch even lekker gepoedeld. Maar toen moesten we dat hele eind waar we zo hard naar beneden gesjeesd zijn ook weer naar boven fietsen in de volle zon....! Pffff dat was een aardige klim op de fiets en bij veel stukken zijn de meeste dan ook gaan lopen. Volgens Jorn was het á la Alpe d´Huez stijl...! Maar we hebben het gehaald en in de Joyride stond een heerlijk biertje op ons te wachten.
De volgende dag hebben we dan ook heerlijk niks gedaan, ook omdat onze buikjes niet helemaal in orde zijn was dat een goed idee. De volgende dag hebben we al vroeg de bus genomen vanuit Sucre richting Potosí waar we nu verblijven in Hostel Koala’s Den. Een echt backpackers/hippies hostel, maar wel gezellig.
De reden dat we naar Potosi zijn gekomen zijn de mijnen. Potosi heeft de rijkste berg aan mineralen zoals zilver, lood en zink van heel de wereld. En de mensen werken hier onder mensonterende omstandigheden om deze mineralen uit het gesteente te krijgen. De jongste mijnwerker is 8 jaar (!) oud en de meeste worden niet ouder dan 40 door alle gassen van het dynamiet wat ze inademen en het gebrek aan zuurstof. Ze werken tot dat ze ziek worden, dan stoppen ze en gaan ze vrijwel gelijk dood doordat hun longen bijna voor 100% zijn vervuild, onvoorstelbaar! Het is een ware traditie dat iedere zoon op zoon gaat werken in deze mijn. Het schijnt zelfs zo te zijn dat als je het werk weigert dat je wordt verbannen uit de familie...
Vanmorgen zijn we met nog vijf andere toeristen en onze gids Pedro (hij noemde zichzelf Zwarte Piet omdat hij wist dat het in Nederland Sinterklaas was vandaag) de mijnen in geweest. Eerst kregen we een hele outfit aan inclusief helm en een hoofdlamp vervolgens gingen we naar de Miners Market om spullen te kopen om aan de mijnwerkers te geven. Ze werken vaak 24 uur aan een stuk zonder te eten. Het is te stoffig en er zijn te veel gassen om in de mijn te eten. Ze kauwen alleen op cocabladeren en drinken veel frisdranken voor het hoge suikergehalte. Dus wij hebben een paar flessen frisdrank gekocht en een aantal setjes dynamiet. Dat verkopen ze overal, open en bloot op straat, allerlei soorten. Zelfs kinderen kunnen het kopen om mee te ‘spelen’. Iedereen heeft een setje gekocht, deels voor de mijnwerkers en deels om na de mijntour een flinke knal te maken... hierover later meer...!
Toen gingen we de mijn in. Het enige zuurstof wat de mijn binnenkomt is via de kleine ingangen, je begrijpt: als snel was de temperatuur erg hoog en konden we moeilijk ademen door het weinige zuurstof en het vele stof. Gelukkig hadden we van tevoren mondkapjes gehaald om toch nog een beetje schone lucht binnen te krijgen, de geur was daarbij ook niet al te lekker. Op het begin was de tocht vrij makkelijk over het spoor. Er was een klein mijnmuseum waar enkele duivelspoppen stonden die de mijnwerkers vereren. Elke vrijdag offeren de mijners sigaretten, alcohol en coca bladeren omdat ze weer een week overleefd hebben in de mijn. Alle duivels hebben namen de belangrijkste heten Maurice en George.....! (sorry familie van Dort). Daarna moesten we al snel kruipen en onze lichamen door kleine holen wringen. Soms hadden we het best een beetje benauwd en was het ook best eng, zo ver onder de grond. Ondertussen hoor je om je heen dynamiet knallen om weer nieuwe mineralen aan te boren, eerst dachten we: ‘ja... nu is de mijn ingestort en zijn we verloren..’ maar het viel mee gelukkig! Om je heen zie je overal mijnwerkers werken. Dat is pas werken, door de hitte dragen ze vaak alleen een broek en een helm en dan zie je die lichamen, vel over been zo mager en overal zweet en viezigheid. Dan mogen we onszelf maar weer eens in onze handjes knijpen met ons werk in Nederland en de strenge ARBO.
Na twee uur ronddwalen diep onder de grond zagen we eindelijk weer het daglicht. Na een paar keer flink hoesten en de frisse lucht goed inademen ging Pedro voor ons ook wat dynamiet klaar maken voor een flinke knal buiten de mijn. Pedro moest hard rennen omdat hij het lont al had aangestoken (eerst allemaal nog een foto met het brandende lont aan het dynamiet :-D) en gooide het een eind weg. Even wachten, camera gereed in videostand en.... BOEM! Wat een knal, wij hebben het vuurwerk voor dit jaar wel weer gehad haha! Toen weer terug naar het hostel en lekker douchen, maar onze handen ruiken nog steeds naar de mijn. Weer een erg bizarre ervaring en hard om te zien hoe deze mensen hun geld verdienen...

Morgen of overmorgen gaan we richting Uyuni, wat bekend staat om de immense zoutvlakte!!! Daar hebben we weer super veel zin in. Wordt weer vervolgd...

PS. Weer bedankt voor jullie lieve reacties allemaal, doet ons erg goed en is leuk om te lezen! En allemaal een fijne Sinterklaas vandaag! We missen de marspein, speculaas en de taaitaai wel een beetje..

PS. 2 De fotos volgen nog want internet in Potosi en Uyuni is erg traag!

Besos Jorn y Floor